de hondenuitlater, dec 2010

De oudste zoon is vertrokken naar Londen, de jongste woont in Wagga Wagga (het is serieus de naam van die plek) zo'n vijf uren rijden van Campbelltown en de middelste werkt zeven dagen per week. Er zit niets anders op dan te chillen met de 'oudjes'. Iets wat ik hartstikke leuk vind, aangezien het slimme, grappige en praatgrage mensen zijn. Het enige wat ik hoef te doen is te luisteren en genieten.
We rijden naar een outletwinkel in de buurt, omdat de vriendin van de familie een bepaalde pan zoekt. Nu we er toch zijn kunnen we meteen winkelen.
Na het winkelen wordt ik geintroduceerd aan bananenbrood. Typisch australisch en wat is dat lekker! Gewoon banaan gemengd in brood en dan opgewarmd geserveerd. Jammmm
Terwijl we zitten te wachten op het brood is Raewyn nog even snel een paar boodschappen gaan halen. Terwijl ze weg is wordt er over haar geroddeld. Het schijnt dat ze nogal vergeetachtig is de laatste tijd en zowel haar man als de familievriendin zijn bang dat het een beginnende dementie is. Dat is even schrikken. Dementie is een zware ziekte om mee om te gaan.
Als ze terug is leer ik meer over haar en haar familiehistorie. Ze komt origineel uit Nieuw Zeeland en haar ouders wonen daar nog. Zij zou best terug willen, maar is te oud om heen en weer te reizen.
Na het eten rijden we terug naar huis, waar ik voornamelijk zit te relaxen en te internetten. Na een tijdje wil ik weer naar buiten. Ik neem de honden mee naar het park aan het einde van de straat waar ik eerder ben geweest met mijn gastgezin. De honden weten precies waar ze naartoe willen en van mij mogen ze doen waar ze zin in hebben.
Het is me opgevallen dat R&R beiden niet goed ter been zijn en als ze de honden uitlaten is het vaak een klein stukje op laag tempo. Vandaag niet. Ze mogen een uur lopen, rennen en springen! Als we thuis aankomen zijn ze zo uitgeput dat ze direct in slaap vallen.
Na mijn hondenavonturen in Azie ben ik blij dat er nog zulke honden bestaan. Honden die mij wel lief vinden.