Broome naar Perth deel twee juni 2011

Om 6.30uur in de vroege ochtend staan Jo en ik klaar bij de uitgang van de herberg met al onze spullen. Lichtelijk nerveus over wat me te wachten staat, blijf ik tegen beter weten in hopen dat de groep ondanks het kleine aantal, leuk en gezellig zal zijn. De tourgids is een vrouw en toen ik dat vernam was ik daar niet direct blij mee. Ik kan niet goed uitleggen waarom dat zo was. Ik zou eigenlijk wel blij moeten zijn dat er een vrouw in dit voornamelijk mannenwereldje is die zo'n tour mag begeleiden.

Daar kwam de bus aan. Een dik rond vrouwtje achter het stuur en een grijze potige dame op de achterzit. Ik nam hun gezichten in me op en voelde aan dat dit wederom niet mijn type mensen zijn.

De tourgids, Jules, lijkt wat hyper en onzeker. Na nog geen 5 minuten is ze al in verhit discussie met Jo over een slaapzak. Het ging zo snel dat ik niet echt begreep waar het over ging.
We halen onze laatste groepslid op, een jong Japans meisje en gaan op weg.

Omdat ik snel misselijk word en de voorste rijen in de achterzit al ingenomen zijn, mag ik voorin naast de tourgids zitten.
Ik ben te moe om te praten en doe mijn oordopjes in. Af en toe praat ik even met Jules, maar het gaat niet van harte. Ze is constant aan het afgeven op mensen op de weg, maar dan opeens ook over haar werk. Ze wil dit werk helemaal niet meer doen en hoopt snel iets anders te vinden! En dit is nog maar dag 1 van de tour. Informatie die ik niet wilde hebben over haar.

Tijdens de lunch weten Jo en ik precies hoe het werkt en beginnen actief de spullen op de tafels uit te stallen. Dan blijkt dat Jules een andere tafel wilt. Eentje in de zon. We geven allemaal aan dat we liever in de schaduw zitten, maar die tafels staan voor een winkel en Jules vindt dat niet kunnen. Dus we zetten alles op in de bloedhete zon.

Voor we beginnen zet Jules demonstratief de desinfecterende gel neer. Dit zouden jullie moeten weten, of heeft jullie vorige tourgids dat niet vertelt?!
Zeker wel, maar we waren nog niet begonnen met het aanraken van het daadwerkelijke eten. Wat een rare opmerking van haar. Het was net of ze een steek onder water gaf aan mijn vorige tourgids, Luke, die ik helemaal geweldig vond.

Dan was er de grijze potige dame uit Nieuw Zeeland nog. Terwijl iedereen begon met het snijden van de groentes (na grondig desinfecteren van onze handen) stond zij maar een beetje toe te kijken. Denkend dat ze of heel lui is of simpelweg niet goed weet wat te doen, vraag ik haar of zij de sla wil snijden. Het antwoord komt snel en scherp: nee! Jo en ik kijken elkaar vluchtig aan en ik vraag de vrouw of ze dan de tomaten wilt snijden. Wil ze de sla niet snijden, prima. Maar ze moet niet denken dat ze niets hoeft te doen. In zo'n kleine groep kun je elkaar nu eenmaal niet afwisselen. Iedereen moet iets doen. De vrouw lacht, alsof ze een leuk grapje heeft gemaakt en begint de sla te snijden. Iets te laat. Er is een opmerking gemaakt die de spanning nu doet snijden.

In stilte eten we onze lunch op en kijken geamuseerd naar de pauwen die hier rondlopen Een vreemde plek voor pauwen. Maar wat zijn ze prachtig. Het genot duurt niet lang, want al snel gaat het over schoenen en mijn schoenen worden door Jules afgekraakt. Vreselijk die All-stars.
Ik heb de energie niet om te reageren en loop weg. Mijn gevoel zegt dat het geen zin heeft om tegen haar in te gaan en mijn mening te verkondigen. Ik ben blij met mijn schoenen, die me al trouw hebben gediend vanaf Cuba op vele tochten door gebergten, modder en water en dat is voor mij voldoende.

We rijden naar het 80-mile strand en hebben meer dan een uur om rond te lopen. Het water is te koud om te zwemmen, dus ik maak een wandeling met Jo. We verzamelen schelpen die hier volop te krijgen zijn. Het hele strand ligt vol met schelpen in allerlei kleuren en formaten en het is een uur genieten en een goed gesprek met Jo. Ik voel me iets beter,

Dan komt de camping. Hier laat Jules zien wat het nadeel is van een vrouwelijke gids. Wij geacht alles zelf te doen en ze helpt totaal niet met het in en uitladen van de spullen in de bus. Ik rearrangeer mijn spullen en neem mee wat ik nodig heb naar de kamer. Jules wijst ons de kamers, maar ik let even niet op, dus ik vraag haar of nummer 1 en 2 onze kamers zijn. Ik krijg het antwoord terug: Wat zei ik nou net?! Ik zeg dat ik het niet weet omdat ik het niet gehoord heb. Weer zegt ze: ik zeg het net een paar seconden geleden. Ik herhaal ook weer dat ik haar niet gehoord heb. Ze lacht er steeds bij, maar ik vind het niet grappig. Ze had toch ook simpelweg ja of nee kunnen zeggen. Hopelijk doet ze dit niet de hele tour door.

Pardoo station is niet alleen een camping, maar een koeienhouderij. Ik loop wat rond, neem wat foto's, spring snel onder de douche en zorg ervoor dat ik op tijd in de keuken ben om te helpen met het eten. Er is nog niemand in de keuken, dus ik zet een thee en schrijf wat ik mijn notitieboekje. Als Jules binnenkomt vraag ik haar meteen wat ik kan doen. Voorlopig niets. Als er iets is, roep me dan, vraag ik, want ik zit hier toch.

Ze begint te hakken en te snijden en intussen loopt onze chagrijnige Nieuw Zeelandse vrouw binnen. Jules geeft haar meteen een aantal dingen om te doen. Ik sta op en vraag Jules wat ik kan doen. Niets hoor, de twee hebben het onder controle.

Dan komt het Japanse meisje binnen en ook zij wordt aan het werk gezet. Verbaasd kijk ik op. Ik dacht dat ze me zou roepen als ze iets nodig had. Ik heb al twee keren aangeboden om te helpen en heb twee keren te horen gekregen dat ik niets hoef te doen. Moet ik het nu een derde keer vragen? Ik bedenk dat ze me misschien toch vergeten is, terwijl ze bezig is in de keuken, ook al zit ik pal in haar gezichtsveld en biedt nog een laatste keer aan om te helpen. Maar in de keuken hoef ik niet meer te helpen.

Omdat ik graag mijn steentje bijdraag aan dingen, besluit ik de tafel te dekken en wacht tot we kunnen eten. Toch zit het me een beetje dwars dat ze me niet heeft geroepen om te helpen, terwijl dat heel normaal is in een tour. Ik parkeer het en probeer een wederom ontevreden Jo gerust te stellen, dat we echt wel vegetarisch eten zullen krijgen. En als er nu niet genoeg vega dingen zijn, we die altijd kunnen vragen als Jules boodschappen gaan doen. Pffffffffffffff ik moet ontladen, want deze dag is te lang. Ik krijg nog geen mogelijkheid.

Tijdens het eten vraag ik wat we morgen gaan doen en ik krijg het snippige antwoord: dat vertel ik als ik klaar ben met eten. Nou daar gaat ons enige gespreksonderwerp en mijn kans om me na het eten snel terug te trekken in mijn kamer. Na het eten krijgen we een warrige planning te horen van de komende dagen en de belofte dat ze vegetarische burgers zal kopen in de supermarkt morgen.

\Mooi, tijd om naar de kamers te gaan zou je denken! Denk dan nog maar eens, want mevrouw Jules wil een voorstelronde doen. Vlak voordat we beginnen, schuift er een onbekende jongen aan bij ons. We beginnen onze ronde en ik probeer zo min mogelijk te vertellen. Helaas blijft Jules maar trekken en ik geef beleefd maar kort antwoord. Nadat iedereen is geweest, krijgt ook de jongen een beurt. Een australier op vakantie. Hij heeft een jaar geleden een motorongeluk gehad en kan zijn arm nu niet meer gebruiken. Hij kon niet meer werken en heeft lang moeten revalideren. Het liefst zou het iets in de visserij willen doen, maar lijkt niet het besef te hebben dat met een arm zoiets vrij zwaar is, waar het niet onmogelijk? De jongen is negentien jaar oud en zijn verhaal grijpt me aan. Een ongeluk dat in een paar seconden is gebeurd, kan je voor je leven beinvloeden. Rillingen lopen langs mijn rug.
Later in de avond klets ik nog wat na met hem bij het kampvuur. Het is zo'n aardige gast. Een simpele ziel, maar een zuiver hart. Na dit gesprek voel ik me rustiger. Ik wens hem sterkte met alles en loop met een zwaarmoedig hart naar de kamer om te slapen.