Dag 1 in Karinjinin NP jul 2011

De afspraak was om 7.30 klaar te staan voor vertrek. Omdat de twee anderen uit de groep eerder klaar zijn, worden Jo en ik plots opgejaagd om ons klaar te maken. Ik weiger direct. Niets ervan, denk ik. Afspraak is afspraak en ik heb mijn tijdsplanning zo ingedeeld dat ik op die afgesproken tijd klaar zal staan en ik laat me op vakantie niet opjagen. Dus ik eet rustig mijn ontbijt op, geniet van mijn warme thee en pak rustig mijn spullen verder in. Natuurlijk is Jo alweer van haar apropos en lichtelijk in paniek. (ook al beweert zij dat het 'beleefdheid' is) en ben ik wederom bezig om haar gerust te stellen. Overdracht en tegenoverdracht, schiet er door mijn hoofd. Het zou me niets verbazen als de meeste mensen op Jo reageren, zoals ik op haar reageer en haar dus constant geruststellen.

Op naar de supermarkt in Port Hedland. Met mijn oordopjes in, geef ik mezelf een goed excuus om niet met Jules te hoeven praten. Hoe minder ik met haar praat, des te kleiner de kans dat ik me aan haar zal ergeren.
Ondanks de oordopjes moet ik af en toe nog aanhoren hoe vreselijk die mensen op de weg zijn en hoeveel incompetente collega's ze wel niet heeft.

Als Jules niet aan het klagen is, is ze aan het eten. Of moet ik 'schransen' zeggen.
Na de boodschappen ligt er een nieuwe zak chips naast haar en voor we onze volgende bestemming bereikt hebben is de zak leeg. En dit was een rit van nog geen twee uren.

De lunch is bij een roadhouse met immens veel vliegen. Volgens Jules is dit niets vergeleken met het aantal in regenseizoen. Bah! We beginnen aan het eten en Jules is boos dat we de desinfect niet gebruiken. We leggen uit dat we net onze handen grondig met zeep hebben gewassen. Volgens onderzoek is het wassen met water en zeep tig keren beter dan desinfecteren. (Bij het laatste dood je wellicht de slechte bacterien, maar ook je huideigen goede bacterien. En omdat je je handen niet afspoelt heb je eigenlijk een boel dooie bacterien op je handen en gel, wat vervolgens net zo goed op het eten komt.) Maar Jules is duidelijk in haar standpunt en spreekt tegen ons alsof we kleine kinderen zijn.

Chagrijnig eet iedereen zijn lunch op een andere plek, terwijl we krampachtig de vliegen van ons proberen af te slaan. Tevergeefs.

Op naar Karijini Nationaal Park. Onderweg nemen we een lifter mee. Ik ben verbaast hierover, ook al vind ik het heel aardig van Jules. In de vorige groep had Luke me vertelt dat het niet toegestaan is om lifters mee te nemen. Je bent verantwoordelijk voor een hele groep en de verzekering dekt geen incidenten met lifters. Bovendien is het verboden te liften in Australie net als in Nederland. Dus dat uitgerekend mw. Perfect een lifter meeneemt vind ik niet bij haar passen. Aan de andere kant is er genoeg plek en duurt het ritje tien minuten.

Onze eerste klim begint. We krijgen een geweldige peptalk van Jules voorafgaand aan onze daling. NIET dus! Tegen de tijd dat we beginnen met onze weg naar beneden ben ik zo nerveus dat ik nauwelijks durf. Ik kijk hoe Jules zich voortbeweegt en zie dat het totaal zonder zelfvertrouwen gaat in tegenstelling tot wat ik bij Luke zag. Die man sprong zowat van rots naar rots en leek precies te weten wat hij deed. En dat heb je nodig in zo’n toer. Iemand die ‘lijkt’ te weten wat hij doet. Of dat nu waar is of niet.

Zij was echter zo onstabiel, greep zich met twee handen regelmatig vast aan rotsen om op adem te komen, alvoren weer verder te gaan met de aftocht. Dit is de vrouw die ons begeleidt? Ik houd mijn hart letterlijk vast!
Van al mijn klimtochten die ik in mijn leven heb gemaakt (en inmiddels zijn dat er toch al aardig wat) heb ik nog niet eerder een gids gehad die zo wankel en onzeker overkwam en ik vind het doodeng.

Het weer is niet geweldig, niet slecht. Het is droog, maar bewolkt. Op zich wel lekker dat ik niet in de hitte hoef te klimmen, een beetje jammer is dat alle foto’s nogal grauw er uitzien. We overleven de tocht en het was zeker de moeite waard om gezien te hebben. De dag is bijna voorbij en we rijden naar onze camping.

Na mijn douche voel ik me een stuk beter, ondanks dat er een spin in de badkamer zat, nog groter dan een vogelspin! Echt bang was ik niet, want zijn web zat vol insecten en een volle maag, betekent een blije spin. En blije spinnen vallen niet aan. Toch?

Over eten gesproken. Het is tijd om te koken. Ik pak een snijplank en vraag haar hoe ze de groenten wil. Ze zegt in blokjes dus ik begin te snijden. Ik laat haar zien wat ik heb gedaan en vraag of het zo groot genoeg is. Ze kijkt en begint te lachen. Nee dat moet veel kleiner! Hebben ze je geleerd om zo groentes te snijden in de vorige groep? Mannen weten ook niet hoe ze moeten koken.

Lichtelijk geirriteerd vertel ik haar dat het eten uit de vorige groep heeeeerlijk was, zelfs met de groot gesneden stukken groenten! En ik begin woest op de te grote stukken groenten in te hakken. Hoe kan ik nu het beste met deze vrouw omgaan, vraag ik me af. Het moet zodanig zijn, dat ik me er blij bij voel, zonder dat het een grote invloed heeft op de groep. Iets om over na te denken in al die momenten van stilte die ongetwijfeld zullen volgen.

Dan komt de gids van een andere toergroep langs. De groep zit vol jonge mensen en ik besluit over te lopen naar het andere kamp. Ik klets wat met de mensen en zie dat zij veel lol met elkaar hebben. Ik kan mijn teleurstelling niet verbergen als mensen vragen naar mijn groep. Ik laat niet al te veel los, maar genoeg voor mensen om te weten dat ik het niet naar mijn zin heb.

Geinspireerd door de andere groep, smeedt zich een plan in mijn hoofd. Ik twijfel of ik het aan Jo moet vertellen, maar hou het uiteindelijk voor me. Dit is mijn pakkie aan en morgen ga ik mijn plan uitvoeren.