Dag 1 in Tom Price ziekenhuis

Het meest verschrikkelijke was de verplaatsing. Elke keer weer als ze me moesten oppakken of over moesten zetten ging er zoveel pijn door mijn rug heen.

Ik kreeg een katheter in en een slangetje in mijn arm om medicatie toe te dienen. Ik heb het niet eens gemerkt, want ik viel steeds in slaap. Er werden naar mijn gevoel wel honderd foto’s gemaakt en omdat ik steeds wegdoezelde, moesten een aantal opnieuw, zodat ik goed mijn adem kon inhouden.

Ik kwam om middernacht binnen en kon om 2.00 uur eindelijk naar bed met het goede nieuws dat er geen botbreuken te zien waren op de foto’s. Ik was blij, maar tevens ongelovig. Hoe kan een mens zoveel pijn ervaren van enkel kneuzingen? En als ik al kan bedenken dat dit niet klopt, dan moeten de artsen al helemaal alert zijn, toch?

Er werd medicatie toegediend en ik maakte duidelijk dat ik liever geen morfine kreeg. Te laat, ze had het al toegediend. Zou ik daarom opeens zo slaperig zijn geworden?

Ik zou later andere medicatie toegediend krijgen. Inmiddels lag ik aan een infuus waardoor vloeistof toegediend werd. Weer zoiets vreemds. Je mond is nog steeds droog, maar je lichaam is niet meer dorstig.

Ik heb de hele avond op mijn rug gelegen tot aan de vroege ochtend toen het ontbijt kwam om 7.30.

De dag ging sneller dan verwacht. Na het ontbijt kreeg ik hulp met douchen op een speciale stoel en al snel kreeg ik een telefoontje van de manager van Simon. Ik vertelde het nieuws en hij was opgelucht dat het niets ernstigers was. We probeerden uit te zoeken of ik de toer op een later tijdstip kon afmaken en wat ik met mijn bagage kon doen.
Ik was verplaatst naar een andere kamer, met tv en eigen badkamer, maar om nu een grote koffer met spullen hier neer te zetten leek me niet handig. Dan heb je altijd iemand nodig die het voor je draagt. Nee, laat Jules het meeslepen en afgeven in Perth, mijn volgende bestemming.

Tiny, de ambulance chauffeur komt langs om te kijken hoe het met me gaat. Heel aardig, zo zijn de mensen hier nu eenmaal.

Ik kijk naar buiten naar de mooie natuur en rond 16.00uur komt mijn toergroep gedag zeggen. Ze nemen mijn spullen mee, met uitzondering van een aantal dingen die ik bij me houd. Jules doet alsof ze geweldig is, maar ik wil dat ze zo snel mogelijk oprot. Ik glimlach beleefd. Zodra ze de deur uitloopt vertel ik Jo, die aardig van slag is, wat er is gebeurd. Jo was slim genoeg om niet de handrail pool te doen en heeft het ongeluk niet van dichtbij meegemaakt. Wel is ze verontwaardigd over Jules gedrag en kijkt op tegen de rest van de toer zonder mij.

Ik moedig haar aan om een klacht in te dienen, want hoe meer mensen hoe serieuzer het wordt genomen. Toen ik belde bleek dat ik de enige was die een klacht over haar had. Ik kan simpelweg niet geloven dat mensen niet eerder tegen haar negatieve klaag- en afkraakgedrag zijn aangelopen. Waarschijnlijk durven mensen niet snel te klagen of hebben ze geen zin in gedoe. Nou, ik ben te Nederlands om het er zomaar bij te laten zitten! Jo wil wel bellen nu ze weet dat ik het ook heb gedaan, maar ergens zie ik het niet gebeuren.

We nemen afscheid en ik ben blij dat ik ze niet meer hoef te zien, want ze herinneren me vooral aan negativiteit.

Later op de dag worden mijn katheter en infuus weggehaald en mag ik overstappen op pilletjes. Het liefst neem ik niets, maar omdat ik niet kan bewegen van de pijn, en ik wel moet bewegen om bloedpropjes te voorkomen, slik ik die rotzooi.