Tweede Kerstdag Campbelltown, dec2010

Tweede Kerstdag. Ik probeer uit te slapen wat me lastig wordt gemaakt door de wasbeer die op of zelfs in het dak leeft. Het is net alsof er iemand over het dak loopt, wat me een gek gevoel bezorgt. Uiteindelijk laat ik de wasbeer winnen en kom mijn eigen nest uit.
Er staat vandaag niet echt iets op de planning. Ik neem een ontbijtje en klets wat met de jongste zoon en zijn vriendin. De jongste zoon studeert voor dierenarts en besluit zijn kennis de praktijk in te brengen door een van de honden van zijn ouders kaal te scheren in de achtertuin. Het ziet er na afloop hilarisch uit. Daar loopt Christo dan, half kaalgeschoren. Poten kaal, onderlichaam kaal en een kop van een leeuw. Daar moest hij het voorlopig maar mee doen, want de batterijen van het scheerapparaat waren op! Die arme hond.
Ik begin me een beetje te vervelen, misschien stom van mij, maar ik had echt gedacht dat er elke dag wel iets te doen zou zijn. Dus aan het einde van de middag vertel ik dat ik even een wandeling wil maken door de straten hier.
Ik loop de weg af en zie dat er alleen maar huizen zijn. Ik vraag een voorbijganger de weg naar McDonalds. Het is ongeveer drie kwartier lopen, maar gelukkig wel een makkelijke route. Simpelweg de Peter Meadowsweg uitlopen, dan voorbij het treinstation en ik ben er.
Nou simpel toch? En voor de verandering was het echt zo simpel als het klonk. De Meadowsweg is een soort buiten bebouwde kom weg. Veel bomen, geen stoep. Ik loop met de weg mee naar beneden en weer naar boven. Ik steek de rotonde over en bevindt me in woonwijk (met stoep). Overal zijn mooie kleurige bloemen en exotische vogels te zien. Ik loop de woonwijk uit en zie het station. Steek het station over en daar zie ik de grote gele M al uitsteken. Jippie, gevonden en dat zonder te verdwalen.
Ik bestel een frietje en net als ik al etend terug wil lopen begint het te regenen. Vrij hard zelfs. Ik zoek onderdak bij een BP station en besef dat ik al best wel lang weg ben en met die regen het nog veel later zal worden. Het wordt al donker, dus het lijkt me het beste om een taxi te nemen.
Aangezien ik geen telefoon heb, kan ik het gezin niet bellen om mij op te halen, noch een taxi bellen. Ik vraag het de jongen achter de BP-counter. Hij kijkt me nogal suffig aan met zijn sullige kop en zegt niet te weten wat het nummer van de taxi is. Ik vraag het of hij het kan opzoeken. Hij kijkt wederom met een suffige blik naar me en zegt dat hij niet weet waar hij het zou kunnen opzoeken. Hij heeft namelijk geen internet. Geirriteerd door de jongen zijn stupiditeit weet ik er met moeite rustig uit te krijgen: "Misschien kun je dat telefoonboek achter je raadplegen?" De sul draait zich om en zonder zijn gezicht te kunnen zien weet ik toch zeker dat er op dat moment een nieuwe wereld voor hem openging.
De taxi's hebben het druk met dit pokkeweer, dus ben ik genoodzaakt bijna een half uur te wachten. Ik stap in, geef het adres en hoop dat het niet al te lang zal duren. Helaas, het navigatiesysteem herkent het adres niet en evenmin de taxichauffeur. De enige route die ik ken is die te voet, wat lastig is voor de taxi, omdat hij bepaalde wegen niet in mag. Met mijn geweldige begeleiding weten we het adres uiteindelijk te vinden en ren ik snel van taxi naar de voordeur.
Nou ik kan je vertellen dat daar de rapen gaar waren! De vriendin van de familie stormt op me af en roept: Oh waar was je nou, we waren zo ongerust?! Wat fijn dat je er weer heelhuids bent.
Ik schrik er een beetje van.
R & R komen aangesneld vanuit de eetkamer en geven een diepe zucht. 'Waar was jij in hemelsnaam?' We konden je niet vinden, niet bereiken. Je zou toch alleen even de straat uitlopen??
Ik verontschuldig me honderd keer en vertel wat er gebeurd is. Voor het gemak laat ik maar even achterwege dat ik flink genoten heb van mijn wandeling. Intussen wordt de jongste zoon gebeld, die met de auto naar mij op zoek was gegaan, dat hij weer thuis kan komen.
Vooral Ron is niet geamuseerd van mijn actie. Hij zag het al helemaal voor zich hoe hij mijn ouders moest bellen om te vertellen dat ik spoorloos was, om er vervolgens achter te komen dat hij geeneens hun contactgegevens had! En hoe kom ik erbij om op de Peter Meadowsweg te lopen? Dat is hartstikke gevaarlijk. De weg loopt naar beneden, dus niemand die je kan horen als er iets gebeurd en zoveel auto's rijden daar niet.
Ik laat hem zijn preek houden en vind het stiekem wel fijn. Het is raar genoeg goed om te weten dat deze mensen om mijn welzijn geven en de preek voelt erg vertrouwd aan!
Ook besef ik dat hij gelijk heeft. Dit is de westerse maatschappij wat heel anders is dan de Aziatische maatschappij. In die landen heb ik ook zo vaak langs rustige bijna verlaten wegen gelopen, wat heel veilig voelde. Maar hier zijn de mensen anders. Het is net Nederland, altijd oppassen dus!
De jongste zoon en zijn vriendin komen binnen en ik word nog even 'dom gansje' genoemd.
Eenmaal aan tafel kunnen we er gelukkig wel allemaal om lachen. Ik beloof om snel een telefoon te kopen, zodat ik in ieder geval altijd kan bellen als er iets is.