Eerste kerstdag in Campbelltown, dec 2010

Ik word wakker met de zon op mijn gezicht en het geluid van vogeltjes die fluiten. Even waan ik me in een scene van Walt Disney's sneeuwwitje. Ik open het rolgordijn en kijk uit op een megagroene vlakte met enorme bomen die tegen de achtergrond staan, gevuld met de mooiste papegaaien. Ik barst nog net niet uit in het queens lied (its a beautiful daaaaayyyy, the sun is shining. I feeeeeel good and no one;s gonna stop me nooooooww). Er zijn ten slotte andere mensen in huis en wil hun oren niet direct beschadigen.
Ik heb geen idee van wat er gaat gebeuren vandaag en gespannen loop ik naar beneden. In de keuken wordt al hard gewerkt en op uitbouw achter wordt de grote tafel gedekt. Ik mag absoluut niets doen, dus vermaak mezelf met de papegaaien in de achtertuin, die maar al te graag gefotografeerd willen worden....NIET!
Het leuke is dat deze familie een aantal jaren geleden een traditie hebben ontwikkeld voor het kerstontbijt. Ze gaan namelijk naar de Maccas. Jep, de McDonalds! Pannekoeken en rosti's met alle sausjes erbij. Natuurlijk staat er ook gewoon brood en fruit op tafel. Het is hartstikke gezellig.
In de middag komen de schoonouders van de oudste zoon op bezoek en krijgen we het nieuws te horen dat er een kleinkind onderweg is. Het kan gewoon niet blijer allemaal.
Intussen krijg ik een aardige honger. De keuken is echter drukbezet, dus ik kan niet zoveel doen. Ik durf het ook niet te zeggen, dus lijd ik in stilte. Ja, mensen ik heb nu eenmaal een hoge verbranding! pfff Eindelijk ergens twee uur in de middag is de lunch klaar. Wat ik toen nog niet wist, was dat het ook meteen mijn avondeten was.
We zitten met zijn allen in de eetkamer te genieten van het driegangen diner gemaakt door de middelste zoon. Ik kijk blij om me heen. Blij omdat ik eten heb natuurlijk! haha En ook omdat ik omringd ben door leuke lieve mensen.
Net als gisteren gaan er heel wat gespreksonderwerpen over en weer in het typische australische accent. En net als gisteren versta ik er noppes van en knik wijzelijk op de juiste momenten en lach mee op de juiste momenten.
Dan gebeurt het onvermijdelijke...voor ik het weet staart de hele tafel mij aan net als ik een hap naar binnen wil werken.
Verbaast kijk ik op en durf mijn mond niet meer te openen, dus zweeft mijn hand met lepel en eten erop een beetje onhandig in de lucht. "Wat denk jij ervan?" wordt me gevraagd. Ik hoef het niet te zeggen, want mijn gezicht spreekt boekdelen en het vertelt iedereen het volgende: 'huh??'
Gauw red de oudste zoon mij van mijn stupiditeit en vult de vraag aan met "van roodharigen?"
Ik hervat me met het commentaar: '..euhm..' en dan praat iedereen gelukkig snel weer verder en ik blijf de rest van het diner strak naar mijn bord kijken. De enige met wie ik af en toe durf te praten zijn mijn directe buren.
Dan denk je dat het ongemakkelijke moment voorbij is, komen de cadeaus op tafel. Natuurlijk had ik wel iets gekocht voor iedereen. Souvenirs uit Nederland. De een vond het duidelijk leuker dan de ander! Ze vonden het zeker allemaal leuk dat ik aan ze gedacht heb.
Verrassend genoeg kreeg ik ook cadeaus. Wat leuk. Nou ben ik wat kieskeurig met cadeaus terwijl ik reis. Ook al vind ik de gedachte dat iemand aan me heeft gedacht en moeite voor me heeft gedaan iets uit te zoeken geweldig (echt waar). Ik moet het vervolgens wel bij me houden en dragen. Dus die twee mega-dozen chocolade moeten snel op. Wat een straf he? Het boek is interessant maar te dik en groot, dus ook die moet ik lezen voor ik weer verderga.
En dan doodzonde nummer 1 bij mij: kleding. Als je me niet kent, moet je gewoon geeeeeeen kleding voor me kopen! Het topje is simpelweg lelijk en sletterig (typisch australisch zal later blijken).
Al die andere cadeaus vond ik leuk, maar bij deze had ik moeite te blijven lachen. Ik zet een grimas op mijn gezicht, die zodra niemand meer oplet direct verdwijnt, omdat het besef er is dat ik dit ding zal moeten dragen om mijn dankbaarheid te tonen. Zal ik er mee weg komen door te zeggen dat ik niets heb om het mee te combineren?
We kletsen nog wat na met zijn allen en dan komt later op de avond de vraag of ik nog trek heb. Duh! Natuurlijk heb ik trek, het is negen uur in de avond! Ik glimlach en zeg: nou, misschien dat iets kleins er nog wel bij kan? Dus er wordt heel lief wat pasta voor me gemaakt.
Wederom is het een vroege avond voor iedereen en gaan we na de pasta gestrekt op bed.