Domestic vs International vliegveld Sydney dec2010

Het is zover. Ik sta op het vliegveld van Sydney. Het is wat kleiner dan ik had gedacht. Ik zit natuurlijk op Domestic en niet op het Internationale vliegveld. Gespannen kijk ik om me heen in de hoop iemand van de Kydd familie te zien.
Ik ken deze familie alleen van gezicht; van de foto's op facebook. Ron en Raewyn heb ik een hele tijd geleden in London ontmoet op een feestje van een vriends vriendin.
Wat waren dit vriendelijke mensen zeg, na nog geen half uur kletsen werd ik al bij hen thuis uitgenodigd! Natuurlijk dacht ik eerst dat ze het meer zeiden uit beleefdheid en zei beleefd terug dat het me enig lijkt om bij ze te logeren! Ik meende het ergens ook wel, maar dacht bij mezelf niet dat het een serieus aanbod was. Achteraf gezien snap ik mezelf niet.
Toen ik ze mailde met de vraag of ik nog steeds bij ze mocht logeren, waren ze nog even enthousiast. En nu is het zover. Hun oudste zoon komt me ophalen. Althans dat schreef hij in zijn mail, maar na een kwartier zie ik nog steeds niemand. Nu was mijn vlucht iets vertraagd. Zou hij misschien alweer zijn vertrokken? Oh nee toch.
Ik mag de telefoon gebruiken bij de informatiebalie en bel de jongste zoon. De enige van wie ik een nummer heb. Niemand neemt op en ik spreek in dat ik er ben, ik niemand zie en zal wachten bij bagageband 3 tot iemand me komt halen. Of... hij mag me terugbellen op dit informatietoestel en me vertellen hoe ik bij zijn ouders kan komen.
Na bijna een uur zie ik dan twee figuren binnenkomen en om zich heen kijken in de buurt van bagageband 3, dan 4 en dan 5. Ik loop erop af, want ik zie hun gezichten niet goed en dan...ja hoor het zijn de oudste en de middelste zonen! Pfffffieuwwww! Met die vermoeide en koortsige kop van mij had ik echt geen zin om met de trein te gaan. Ik ben blij dat ik met de auto meemag. Als echte broers zitten ze constant te grappen en elkaar gek te maken en ik doe niets anders dan erom lachen. Voor zover ik ze kan verstaan dan. Ze waren te laat omdat ze een drukke route hadden genomen en vervolgens bij het internationale vliegveld naar me op zoek waren!
We halen wat fruit voor het kerstontbijt van morgen en rijden dan naar het huis van de oudste zoon, waar ik me alvast kan opfrissen. Zodra zijn vrouw thuiskomt gaan we weer verder. Eerst langs de Maccas (mcDonalds) en richting Campbelltown, waar ik zal verblijven.
Campbelltown is ongeveer een uurtje van Sydney af en is omringd met natuur. Het huis is prachtig en ontworpen door meester des huizes zelf.
Naast de kinderen is er een oude familievriendin op bezoek, die aan een stuk door blijft praten. In de avond gaan we aan tafel in de aparte eetkamer (doe maar chique) en doe ik mijn uiterste best te volgen wat er gezegd word. Dit is nog best lastig door niet alleen het australische accent, maar ook de verbasterde woorden en uitdrukkingen die ze gebruiken. Ik knik af en toe en glimlach. Het werkt. Bovendien vindt mijn gastheer het veel te leuk om zelf aan het woord te zijn.
Rond 22 uur gaat iedereen naar bed en word ik mijn kamer bovenop de zolder gewezen.