Ho Chi Minh/ Saigon

Ik word met moeite wakker en klauter mijn bedje uit. Ik heb geen idee wat ik wil doen, dus begin enigszins doelloos de straten te verkennen. Ik word er niet blijer van. Het verkeer is te gek voor woorden. Ik bekijk de straten, de mensen, de winkels en probeer intussen niet aangereden te worden.
Al lopend ontdek ik wel dat ze een aantal grote winkelcentra hebben met bekende merken. Winkelen! Dat is wat ik moet doen. Daar word ik vrijwel altijd vrolijk van.
Ik snuffel door de grote rekken met kleding, laat mijn ogen dwalen over de tientallen paren schoenen en voel me ondanks de uren lopen al een stuk beter.
Ik tank bij in een bibliotheek waar ik aan de praat raak met een Vietnamees koppel die nu in Amerika leeft. De heer is een fotograaf en zijn vrouw is een journaliste. Ze zijn hier om een bekende Vietnamese zanger te interviewen. Ik draai me om en daar zit de zanger met zijn possie. Beeldschone vriendin natuurlijk en gladjakker manager ernaast.
Ik sip mijn theetje en kijk hoe het interview verloopt en luister naar de zanger die af en toe een demonstratie van zijn talent geeft. Er zit weer rust in mijn lijf, maar voel me nog niet zo blij als in Hue. Het kan toch wel een groot verschil maken als je met leuke mensen bent.
Ik mis de mensen en gezien ik niet zoveel tijd meer heb om veel heen en weer te reizen, sta ik voor een beslissing. Blijf ik hier mijn laatste week uitzitten of ga ik terug naar Hanoi, waar ik al eerder ben geweest maar tegelijkertijd wel de mensen zijn die ik leuk vind.
In de avond loop een een reisbureau binnen en boek een retourtje Hanoi. Wat voor zin heeft het in deze stad te zitten als ik me niet kan vermaken?