Reggea en Tony in Ho Chi Minh

De volgende dag wil ik mezelf verwennen met een duur paar schoenen van Geox (jaja, de ademde schoen!) en ga op zoek naar het winkelcentrum waar ik ze heb gezien. Het is wat heen en weer lopen, maar na een uur heb ik de juiste gevonden.
Blij loop ik naar binnen en vraag om mijn schoenen. Je leest het goed: MIJN schoenen. Want in mijn hoofd heb ik ze afgelopen nacht al aangeschaft! Ik pas ze en bewonder ze blij tot ik opeens zie dat het strikje van mijn schoen niet vastzit en een gat in mijn schoen zichtbaar is. Hee, dat kan niet he voor deze prijs. Helaas heeft ze geen nieuwe, dus ik vraag om korting. Een redelijk verzoek aangezien ze toch zeker 150 euro kosten. Nee, dat kan niet. Ze kon het wel naar de schoenmaker sturen en laten maken. Ik leg uit dat het mijn laatste dag is en daardoor niet kan wachten. Wat wel kan is dat ze mij die korting geeft, want ik ga toch echt niet zoveel betalen voor kapotte schoenen en dat ik het strikje zelf wel laat maken. Neee, neeee, neeeeeee. Het is alsof er een kras op een cd zit en steeds hetzelfde stukje wordt afgespeeld. Ik haal een diepe zucht, glimlach en loop met een stalen beheersing weg.
Het lukt gewoon niet. Ik zit in deze megagrote irritatiebui en kom er niet uit zolang ik hier zit. Ik kan beter terug naar het hotel en daar mijn tijd uitzitten.
Ik kruip achter het internet, doe een dutje en ga uiteindelijk toch naar buiten om wat te eten. Ik kom uit bij het reggeacafe en blijf langer zitten dan bedoelt omdat ik de muziek wel leuk vind.
Het is al laat en net als ik van tafel wissel om buiten te zitten, schuift een enorme groep bij me aan. Expats. Ze zitten vol verhalen, natuurlijk ook vol alcohol en al snel vol weed. Het geeft niet ze vermaken me wel en mijn vlucht vertrekt pas in de nacht.
Dan komt Tony. Oh oh Tony...! De meest walgelijke vieze vietnamees ooit! Hij zat al de hele avond achter een van de meiden aan en heeft haar dus nu weer gevonden. In het begin zijn we nog aardig, maar algauw heeft de groep genoeg van Tony's gelul en beginnen ze hem belachelijk te maken. Nu is die man straalbezopen, misschien ook stoned en ongelooflijk smerig, maar dit vind ik toch niet leuk. Ik sta op en zeg Tony om naar huis te gaan. Hij belooft te gaan als zijn bier op is.
Nog voor zijn bier op is moet hij echter een plasje plegen. Zo simpel als de man is, draait hij zich om, loopt 5 stappen naar de overkant van het steegje en begint tegen de muur te plassen. Het is een eindeloos lange plas, waar wij vol verbijstering maar ook in spanning naar kijken. Want het blijkt nog best wel lastig voor Tony om op een plek te blijven staan. De straal vliegt alle kanten op en af en ook al heb ik nooit moeite om naar horrorfilms te kijken, hierbij moest ik toch echt mijn ogen dichtknijpen, mijn hoofd afwenden en mijn adem inhouden! brrr BAH
Natuurlijk kwam onze vriend terug, want zijn bier was nog niet op! In zijn verwarring pakt hij een ander zijn glas die hij direct mag houden. Vervolgens is zijn bier op en ik herinner hem aan onze afspraak. Ja, ja, ja, hij moet gaan. Laten we dan maar afscheid nemen en hij steekt zijn hand uit....
Slik... Voor het eerst in mijn reis beroep ik mij op mijn etniciteit, vouw mijn handen samen en knik met mijn hoofd. Ja Tony, zo doen we dat in India!
Na 20min afscheid nemen van de groep sta ik maar weer op en vraag hem waar hij woont, zodat ik een stukje met hem mee kan lopen. En weet je wat hij zegt?! Ik kan het nog steeds niet geloven: Ik jou niet vertellen waar ik wonen, ik jou niet kennen!! is niet veilig...!
Tony, zeg ik, ik zal je echt niet beroven hoor?!
Ik krijg hem 15 meter mee, maar helaas begon de rest van de tafel zich er weer mee te bemoeien. Fijn, dan niet! Zoeken jullie het dan maar hoe van hem af te komen!
En dan uit het niets verschijnt er een sexy in leer gekleede dame op een motor die stopt bij een altaar verderop in de straat om bloemen te leggen. Tony grijpt zijn kans en voor iemand doorheeft wat er gebeurt zit die kleine vieze lelijke dwerg bij die vrouw achterop de motor!
Ik kom niet meer bij van het lachen als ik de mannen hun gezichten zie terwijl ze Tony nakijken. Ook al wonen enkelen hier al twee jaar, sommige dingen snappen ze nog altijd niet!