My Lai monument en busreis Quang Ngai naar Mui Ne

Vroeg in de ochtend komt de eigenaar, een vietnamees uit Amerika, langs om er zeker van te zijn dat alles goed is gegaan met de betaling. Ik vraag hem meteen hoe ik bij My Lai kan komen en hij wijst me de weg naar het busstation. De bus dropt me bij het monument en het is niet wat ik ervan verwachtte.
Het is klein en er is bijna niemand. Correctie er is niemand. Zelfs geen personeel te zien. Het regent en ik heb het koud.
Het monument is wel heel indrukwekkend, ondanks de kleine omvang. De gruwelijkheden van de oorlog openbaren zich via ongecensureerde fotografie en subjectieve verhalen.
De terugreis verloopt iets minder soepel. Er is wel een bus terug, maar niemand weet hoe laat deze komt. Een dame van het benzinestation probeert me te helpen en samen staan we in de regen op de uitkijk naar de bus. Het mocht niet baten, want als de bus komt schiet deze ons gewoon voorbij! Het is me te koud en de helpende dame belt een taxi voor me die me voor het hotel afzet.
Het liefst zou ik een warme douche willen nemen, maar ik ben al uitgecheckt. Ik pak een thee en vraag intussen aan de eigenaar om een busticket naar Mui Ne, want mijn behoefte aan een zonnig strand is gegroeid in de laatste paar uren.
Net als ik aan mijn thee begin staat de bus opeens voor de deur en haastig spring ik er in met al mijn spullen.
Ik werd helemaal achterin de bus gezet ondanks mijn protest en mijn pogingen uit te leggen dat ik wagenziek word. De bus zit vol vietnamese mannen. Vieze stinkende mannen die vieze rochelgeluiden maken.
Dit was een bus rechtstreeks uit hel. Twintig uren lang heb ik in die bus gezeten, waarbij ik ruzie heb gemaakt met de busopzichter en de buschauffeur en zelfs de buschauffeur heb geslagen nadat hij voor de zoveelste keer in mijn arm aan het prikken was.
Opgelucht dat de reis eindelijk voorbij is, stap ik uiteindelijk uit in een hele drukke stad en kijk verbaast om me heen. Ik dacht dat Mui Ne een rustig strandstadje zou zijn.
Iemand in de bus zegt dat ik over moet stappen om naar Mui Ne te komen. Ik loop naar het busstation en vraag naar de bus naar Mui Ne. Ze geeft aan dat de laatste bus al vertrokken is en ik morgen weer meekan. Maar dat wil ik helemaal niet. Hoe ver kan het strand nu zijn van het centrum? Zes uren is het antwoord. He?! Na een kwartier vragen stellen en elkaar niet begrijpen helpt een omstander me uit mijn onduidelijkheid. Je bent nu in Ho Chi Mingh City...
Ho Chi Mingh? Als in Saigon?! Ik kan niet opschrijven wat ik toen allemaal geroepen heb, maar ik kan verzekeren dat er heel wat vloekwoorden inzaten!
In de hitte berust ik me bij mijn lot en neem een bus naar het backpackers district. Ik vind een redelijk betaalbaar hotel en doe niet zo heel veel deze dag. Het is me te druk en ik ben gewoon chagrijnig en kapot. Alweer!