Van Hoi An naar Quang Ngai met een slaperbus

Het stormt! Niet alleen regen, nee, nee, nee. Takken die van de bomen afwaaien, een lucht die donkergrijs is en een hele koude lucht die kippenvel over je hele lichaam geeft.
Het stormt...! Ik kan het niet geloven. Mag ik dan echt niet eens een dagje aan het strand zitten?! Kom op zeg.
Woest ben ik, woest op het stomme weer. Stom land. Ik boek snel een busticket naar Quang Ngai, waar ik naar het My Lai monument kan gaan.
Mijn eerste keer in een slaperbus. Drie rijen van stapelbedden. het is een grappig gezicht. Ik lig net geistalleerd op een bovenbed, wanneer twee nederlandse meiden binnenkomen en heel relaas zich afsteekt:
Neeee, is dit de bus?! Dat kan toch niet waar zijn! Ze maken een grapje! Snel neem een foto dit moet ik thuis laten zien. Nah, dit is toch geen bed?! Hier kan ik niet op slapen hoor. Hoe werkt dit eigenlijk? Mogen we gewoon ergens gaan liggen? en zo gaat het een kwartier lang verder: op gegeven moment hoor ik alleen nog maar: bla bla bla. Bla?! blll A AAAaaaa..
Te grappig.
En dan gaat er iets mis. Ik open mijn ogen en ruik een smerig verbrande lucht. Niets aan het handje, een klein vlammetje bij de kabels van de airco. Terwijl de mannen op het dak klimmen op alles in orde te maken, flipt een van de Nederlandse meisjes: Dit is niet normaal. Zag je dat?! Er kwamen gewoon vlammen uit? Dit hoort niet hoor, Ik stap uit. Ik stap echt uit. Ik ga niet verder hoor met deze bus. Dat is toch niet veilig?! Ben ik de enige die dat vind? Ik ga echt niet verder hoor hiermee. Wat als er weer een vlam in de kabels slaat! Ik ga er uit. Mag ik eruit? Ik wil eruit. Nee ik ga niet verder met deze bus hoor. Echt niet.
Ze maakt me nerveus. Okee, ze heeft een punt. Je wilt niet dat het weer gebeurt en dat we in het ergste geval tijdens het rijden en van de weg raken of iets dergelijks. Maar de kans op het ergste geval is klein naar mijn idee. Deze mensen zijn zo zuinig op hun voertuigen, gezien het alles is wat ze hebben en het hun trots is. Ze zorgen er goed voor. We mochten niet eens met onze schoenen aan de bus in.
Ik besluit ze te vertrouwen en om van mw. Paniek af te zijn, terwijl de bus gerepareerd wordt, loop ik een rondje om de bus en koop een ijsje. Ze blijft buiten, terwijl wij, incl. het andere Nederlandse meisje verder gaan met de bus.
In het holst van de nacht word ik gedropt in Quang Ngai waar slechts 4 hotels op een rij zijn en verder niets in de gehele omgeving. Ohjee.
Ik loop bij het grootste hotel naar binnen en weet een kamer te bemachtigen voor een redelijke prijs. Wel is me opgevallen dat je ook een kamer per uur kan betalen hier. Interessant....ahem. Ik heb er weinig last van. Tot twee keren toe kraakt het bed in de kamer naast me, maar langer dan twee minuten duurt het niet. De deur gaat op slot en ik voel me redelijk veilig onder mijn muggenet.