Sapa trekking dag 2

Ik wilde graag iets doen in het huishouden en had met Vang afgesproken dat ik haar zou helpen met het ontbijt. Natuurlijk versliep ik me en tegen de tijd dat ik beneden kwam stonden de pannekoekjes al op me te wachten.

Ik prop me vol. Ik verbaas me soms over mijn inhaligheid. De pannekoekjes zijn zo lekker dat ik maar blijf eten, terwijl ik allang vol zat. Ik praat het goed door te zeggen dat ik mijn energie nodig zal hebben vandaag.

Het heeft geregend en de wegen zijn nog modderiger dan gisteren en de route is nog zwaarder dan gisteren. Waar ik de route gisteren spannend vond, was ik vandaag echt bang. Ik durfde op een bepaald moment gewoon niet meer alleen te lopen. Vandaag waren er nieuwe kleine vrouwtjes uit een ander dorp die me moesten ondersteunen. Een aan de linkerhand en een aan de rechterhand. Ze brachten me echter helemaal uit balans. Een voorop en een achter me, want de paden waren te smal om naast elkaar te lopen. Ze waren zo klein en veel te snel voor mij. Ik ben niet zo heel groot en zwaar, maar ik wist het voor elkaar te krijgen deze vrouwtjes onderuit te trekken.

Aangezien een vrouw een baby op haar rug had, weigerde ik op gegeven moment haar een hand te geven. Het idee om haar onderuit te trekken inclusief baby was teveel voor me.

Deze hele situatie had iets belachelijks in mijn ogen. Waar ben ik mee bezig?! Stoppen is geen optie, niet alleen omdat ik een volhouder ben maar ook omdat ik simpelweg in niemandsland was en de ene uitgang was de route te voltooien.

Mijn handen zijn vies, mijn broek zit onder de modder net als mijn regenlaarzen en ik zweet me kapot. Het lukt me niet te genieten van al het moois dat me omgeeft. Wat is uberhaupt het nut van deze trekking? Af en toe sta ik stil om om me heen te kijken, maar het enige wat ik zie is hoe andere mensen net zo hard worstelen als ik om de route te overleven. Hoe mensen groter en zwaarder dan ik ondersteund worden door de kleine berggeitjes.

Het is een grappig gezicht, maar de levensbedreiging voelt zoveel groter dat ik niet kan lachen. Elke 10 minuten vraag ik me weer af: Hoe lang nog?

Na drie uren is de marteling voorbij. Ik zit vermoeid mijn lunch op te eten en weiger steeds beleefd de koopwaar van de kleine vrouwtjes. Ze zijn zo grappig. Ze proberen me allemaal oorbellen aan te smeren!

Terug in het hotel heb ik een uur nodig om al mijn spullen schoon te krijgen en ben ik helemaal klaar om terug naar mijn hostel te gaan. Terwijl ik wacht op de trein met een warme vietnamese thee in mijn handen komen er diverse verkopers voorbij met speciaal koopwaar. Niet zoals in Cambodja met de Happy stuff, maar zeker iets waar een bepaald soort mensen blij van wordt. Ooit een aansteker gezien waar pornoplaatjes uitkomen als je op een knopje drukt?