Sapa trekking dag 1

De kou trekt door mijn lichaam en ik probeer het te negeren terwijl ik op zoek ga naar mijn bus richting het hotel. Het is vijf uur in de ochtend en nog donker. Als ik aan mensen vraag waar mijn bus is proberen ze me mijn ticket afhandig te maken en me te laten betalen voor het vervoer. Gelukkig ben ik een echt kenauw en snauw ze af als ze ook maar iets te dicht in mijn buurt komen. Zo klein en fijn als ik ben gebouwd, kan ik vrij dreigend zijn en je ziet de verwarring in de ogen van de mensen als ik ze mijn dodelijke blik toewerp. hihi
Na een rondje lopen op het terrein vind ik eindelijk mijn groep en begint de misselijkmakende tocht naar het hotel. Gelukkig zit ik voorin en weet ik in slaap te vallen.
Hoe meer we in de buurt van Sapa komen, hoe kouder het wordt. Tegen de tijd dat we uitstappen bij het hotel is het slechts 5graden celcius! Dat is gewoon winter! Reis ik de halve wereld rond om de winter te ontwijken, vindt ie me alsnog in Sapa, verdorie.
We krijgen een mager ontbijtje en hebben tijd om ons om te kleden. Voor het eerst heb ik de eer om mijn regenlaarzen aan te trekken. Na anderhalve maand werd het tijd.
In de lobby staan allemaal meiden en vrouwen gekleed in traditionele kleding met rieten manden op hun rug. Sommigen zelfs met baby's op hun rug. Met paraplu's staan ze te wachten en ik denk dat ze ons iets willen aansmeren. Blijken ze gewoon onze gidsen te zijn. Deze kleine vrouwtjes, echt waar? De grootste is denk ik 1.50m. Mijn familie zou zich hier zou reuzen voelen. hahah
De tocht begint en al gauw beginnen de oudere vrouwen tegen je te praten. Hallo, hoe heet je? waar kom je vandaan? heb je broers of zussen? Dezelfde vragen weer! Neeeeeeeee heb geen zin, maar ik blijf beleefd. Vrouw nummer een taait af, vrouw nummer twee komt aan. Vrouw nummer twee taait af, vrouw nummer drie komt aan. En zo gaat de de hele trip door tot de zware afdaling begint. En zwaar was het zeker!
Modderig, glad, onveilig. Waar ik eerst met vier lagen kleding, inclusief een geleend fleeceshirt loop, heb ik na een uur van afdalen genoeg aan mn t-shirt. Het is inmiddels rond de nul-graden, maar de daling is zwaar en vooral erg spannend. Genoeg om mijn lichaamstemperatuur op peil te houden!
Geregeld moeten een paar van de vrouwen mijn handen vasthouden en me ondersteunen zodat ik niet wegglijd in een ravijn. Wat kan ik zeggen, ben nog niet helemaal klaar voor een vrije val!
Vol bewondering kijk ik toe hoe behendig de vrouwen zich voortbewegen, met alle spullen op hun rug, inclusief baby's. Het zijn net kleine berggeiten. Je kijkt naar ze en verwacht niet dat ze zo goed kunnen klimmen en dalen, maar het is wel zo. Ze verbazen me.
Na 12 km komen we eindelijk aan bij onze thuisverblijf. Hier brengen we de nacht door met een Vietnamese familie voor we de volgende dag verder gaan met de trek.
Ik doe een dutje en voor ik het weet is het etenstijd. En het eten is geweldig. Vietname loempia's zoals ik ze nog nooit heb geproefd. Dit komt niet eens in de buurt van de loempia's thuis. Dit is het echt werk, de originele vietnamese loempia waar het vet vanaf druipt en het is overheerlijk!
Met rijst en bonen erbij en ik zit vol.
Het leukste van de avond komt nog als onze gids de rijstwijn en een pak kaarten tevoorschijn haalt. Vang is de meest geweldige gids ooit. Ze is bijna 18 en zo slim voor iemand uit een niemandsdorp. Ze pikt dingen snel op en vertelt graag over haar leven en de ervaringen in haar gemeenschap.
Zo mag ik niemand vertellen dat ik geen vriend of man heb op mijn 28e. Of ik ben getrouwd of ik ben 20 jaar! Hmmmm lastige keuze, waar zal ik voor gaan?
Oorbellen zijn ook belangrijk in deze gemeenschap. Een vrouw die grote oorbellen draagt is getrouwd, een vrouw met kleine oorbellen is vrijgezel en een vrouw zonder oorbellen, zoals ik: is lelijk.
We spelen een paar kaartspellen en leer Vang en de andere Pesten, wat iets te moeilijk voor Vang is en Dag Mevrouw! De laatste is een hit. We noemen het Sintjaw en hebben de grootste lol.
Op het moment dat we Vang vertellen over de plekken in Vietnam waar we zijn geweest of waar we naartoe willen, blijkt dat ze geen idee heeft hoe haar land eruit ziet.
Haar ogen als we een landkaart tevoorschijn halen en vertellen waar welke stad is en hoe groot het land is, zijn ongelooflijk alert. Als een oude typemachine zie je ze van links naar rechts schieten en elke keer als ze iets leert hoor je 'ting' en is ze klaar voor de volgende regel.
Ik vind haar geweldig en ben blij dat we haar meer kunnen leren om haar vooruit te helpen.