Van Hanoi naar Hue met de nachttrein, dec 2010

Ik geniet niet echt. Niet sinds ik hier ben eigenlijk. Ik vraag me af hoe ik hier verandering in kan brengen. Volgens iedereen die ik heb ontmoet en alle berichten op facebook, moet Vietnam een geweldig land zijn. Wat is er misgegaan?
Ik denk dat ik het weet. Ik heb teveel naar anderen geluisterd. Je moet dit doen en dat doen en ik heb naar ze geluisterd zonder mezelf echt af te vragen of ik dat wel zo interessant vind. Als je iets doet, moet je het doen omdat je er zelf achterstaat. Nu deed ik maar gewoon wat me geadviseerd werd door anderen, zonder er echt over na te denken.

Daar ga ik verandering in brengen. Het is tijd om deze stad te verlaten en naar een plek te gaan, waar ik tot mezelf kan komen. Deze plek heet Hue.

Ik boek een nachttrein bij dezelfde man waar ik de boottocht heb geboekt, nadat ik geklaagd had over het niet inbegrepen zijn van de drankjes en hij me snel gratis drinken gaf. Deze man was echter de grootste klootzak ooit.

Hij verkocht me een halfslaper op de trein, maar toen ik wilde instappen met mijn kaartje en hij lang gevlogen was, bleek dat hij me de goedkoopste klas had gegeven. De houten banken. Nee, ik ga niet weer op een houten bank slapen! Een keertje was wel genoeg, dank u.

Woest zeg ik tegen de conducteur dat ik het verkeerde ticket heb en dat ik in de halfslapers hoor te zitten. Hij zegt nee, ik zeg ja, hij zegt nee, ik zeg ja. De aandhouder wint en dit keer ben ik de aanhouder.
Er is meer dan genoeg plek en gefrustreerd kies ik een bank uit en installeer mezelf met mn laptop.

Ik verbaas me over deze tourman. In alle landen is het onderhandelen geblazen, maar zodra je een akkoord hebt bereikt, krijg je wat ze je beloven. Dit is de eerste keer dat ik echt bedrogen ben.

Ik sta er een uur later nog versteld van hoe keihard deze man me voorgelogen heeft met dit ticket en breidt mijn frustratie uit naar Vietnamezen in het algemeen. Net wanneer ik besloten heb dat ze allemaal valse bedriegende leugenaars zijn, begint een vrouw tegenover me tegen me te praten en biedt me haar zonnepitten aan. Ze is zo aardig en wil helemaal niets van me. Dat is nog het beste. Mijn beeld wijzigt zich weer ietwat en ik accepteer haar toenadering en laat mijn foto's uit thailand zien. Ze is erg onder de indruk van de olifanten, net als ik.

Helaas ben ik misselijk geworden en moet ik het gesprek afbreken, maar ik heb genoten van haar gezelschap.